Στη γυναίκα είδωλο για πολλές και πολλούς που γεννήθηκε σαν σήμερα, 6 Ιουλίου 1907, αξίζουν πολλά μνημόσυνα, ποιητικά, θεατρικά, φιλολογικά, εικαστικά…
Στη γυναίκα που ήταν παράλληλα ευαίσθητη αλλά και δυναμική, ακτιβίστρια, με πάθος και λαχτάρα για τη ζωή και τον έρωτα.
Στη γυναίκα που ήταν πολύ μπροστά για την εποχή της.
Στη γυναίκα που μας ενέπνευσε να γράψουμε και να ζωγραφίσουμε.
Στη γυναίκα που μας κατάλαβε πριν γεννηθούμε
Στη γυναίκα που μας έσπρωξε να ζήσουμε γιατί αυτή δε φοβήθηκε να βάλει σε χαρτί την αληθινή ζωή της.
Στη γυναίκα που είχε πάντα ένα βλέμμα όλο ένταση.
Στη γυναίκα ακτιβίστρια.
Στη γυναίκα που μας διάλυσε και μας ανάστησε με το ποίημα Σπασμένη*
Σʼ όση ζωή μου έχει μείνει στη ζωή δεν θα βρεθεί μία στιγμή να σε ξεχάσω. Είναι στο μπόι σου ελάχιστη η Γη και δεν μπορώ από το βλέμμα να σε χάσω.
Όσο κορμί μου είχε μείνει για κορμί ράγιζε δίπλα σου, προτού να το κοιτάξεις κι έτσι σπασμένη, καθώς ήμουν, προτομή μέσα στα χέρια σου με πήρες να με φτιάξεις.
Σήμερα, τίποτα δεν φέρνει ο καιρός κι είναι το αύριο θολό και λιγοστεύει. Τώρα, ο τόπος παραμένει σιωπηρός και η απόσταση τα σώματα νηστεύει.
Μπορεί ο χρόνος να θαμπώνει τα συμβάντα μα ό,τι υπήρξε μια φορά, υπήρξε πάντα.
Παρίσι, 8/12/1938
[ποίημα από το ημερολόγιο της Μεξικάνας ζωγράφου Φρίντα Κάλο. Έμμετρη απόδοση: Μάνος Ορφανουδάκης.]
Η Φρίντα Κάλο λοιπόν, είναι η γυναίκα που ήξερε καλά τι πάει να πει πόνος και επιβίωση. Μας το έδωσε να το καταλάβουμε με τα πορτρέτα του σώματος και των τραυμάτων της.
Η άτυχη αλλά και τυχερή που 6 ετών αρρώστησε με πολιομυελίτιδα και απέκτησε ένα πόδι ημιπαράλυτο και ένα μικρότερο πόδι.
Η άτυχη που 18 ετών επέβαινε σε λεωφορείο που συγκρούστηκε σε ένα τραμ και έκανε 35 χειρουργεία.
Η άτυχη που δε μπορούσε να συλλάβει παιδί λόγω των τραυμάτων που υπέστη μετά το τρομερό ατύχημά της, αλλά προσπαθούσε επανειλημμένως να γίνει μητέρα.
Η γυναίκα που τη σημάδεψε ο έρωτας με το Diego Rivera, και το έδειξε για να τρέμουμε εμείς που κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Η γυναίκα που λεγόταν ζωγράφος, αλλά μόνο ζωγράφος δεν ήταν. Γιατί τα 200+ έργα ζωγραφικής της ισοδυναμούν με τις επιστολές και τα λόγια που άφησε πίσω της.
Η γυναίκα με τα έντονα φρύδια και την παράξενη ομορφιά.
Η γυναίκα ντυμένη Άνοιξη, που μόνο Άνοιξη δεν ήταν.
Η γυναίκα που έγραψε το:
"Αξίζεις μια αγάπη που να σε αγαπά ξεχτένιστη, με τα πάντα και τις αιτίες που σε σηκώνουν βιαστικά, με τα πάντα και τα δαιμόνια, που δε σε αφήνουν να κοιμηθείς. Αξίζεις μια αγάπη που να σε κάνει να νιώθεις σίγουρη, που να μπορεί να καταναλώσει όλο τον κόσμο, αν περπατάει χέρι με χέρι με σένα, που να νιώθει πως οι αγκαλιές σου, πάνε τέλεια με το δέρμα της. Αξίζεις μια αγάπη που να θέλει να χορεύει μαζί σου, που να επισκέπτεται τον παράδεισο, κάθε φορά που κοιτάει τα μάτια σου και που δεν βαριέται ποτέ να διαβάζει τις εκφράσεις σου. Αξίζεις μια αγάπη που να σε ακούει όταν τραγουδάς, που να σε στηρίζει στα ρεζιλίκια σου, που να σέβεται ότι είσαι ελεύθερη, που να σε συνοδεύει στο πέταγμά σου, που να μην την τρομάζει η πτώση. Αξίζεις μια αγάπη που να πάρει τα ψέματα, που να σου φέρει τον ενθουσιασμό, τον καφέ και την ποίηση."
Που θα ζήλευε κρυφά ο καθένας που γράφει ποίηση.
Στη γυναίκα που μεγαλώσαμε μαζί της πολύ πριν γίνει τσάντα, κούκλα, μολύβι, σκουλαρίκι...
Θα έλεγε κανείς πως αξίζει να την τιμάμε περισσότερο 8 Μαρτίου, την ήμερα της γυναίκας, παρά στα γενέθλια της, γιατί αγωνίστηκε μέσα από ένα κρεβάτι χωρίς να το ξέρει.
