Στον Μίκη.
Για εμάς τους «παράξενους». Για εμάς που σαν παιδιά Δημοτικού δε ροκάραμε αλλά ακούγαμε το «δρόμοι παλιοί» και τη «Μαργαρίτα Μαγιοπούλα». Οι άλλοι να μας κοροϊδεύουν και εμείς να συνεχίζουμε να βρίσκουμε «κάτι» σ’ αυτά τα κομμάτια. Χωρίς να ξέρουμε το γιατί.
Στον Μίκη.
Στον άνθρωπο που έκανε την Ελληνική ποίηση μεγάλη σε όλο τον πλανήτη.
Στον Μίκη.
Στον παγκόσμιο Έλληνα.
Κλισέ να λες ότι όλα έχουν αρχή και τέλος.
Έχουν.
Πάντα ήλπιζα ότι αυτό το τέλος θα με βρει στην Αθήνα. Τουλάχιστον να μπορώ να κάνω ενός λεπτού σιγή μπροστά στο σώμα που κατοίκησε αυτή η ψυχή – αυτό το μυαλό.
Τουλάχιστον.
Εν καιρώ καταπολέμησης μιας πανδημίας ίσως δεν πάρεις όσα σου αρμόζουν. Ένα λαϊκό προσκύνημα με μέτρα είναι το λιγότερο.
Εγώ θα έλεγα πως το μεγάλο σου θάνατο τον έζησα. Στη φράση «κι αλλάξαμε ζωή» με μια από τις πιο ωραίες σου μελωδίες, πέθανες.
Το ζήσαμε όσοι χιλιάδες ήμασταν εκεί. Εκείνο το βράδυ του Ιούνη του 2017 στο Καλλιμάρμαρο που φορούσες τα μαύρα σου.
Σαν να υπέγραφες όσα κατέθεσες στον Ελληνισμό. Σήκωνες τα χέρια, έκανες αυτό που ήξερες καλύτερα. Και απλά τελείωσες. Για μισό λεπτό ήσουν κάτω. Έτσι απλά υπέγραψες και το τέλος σου.
Από την ώρα που έφτασε το αυτοκίνητο έξω από το Παναθηναϊκό στάδιο όλοι όρθιοι και να χειροκροτάνε.
Όπως σου έκαναν χθες.
Από την ώρα που μπήκες ξανά στο αυτοκίνητο μέχρι να χαθείς στον ορίζοντα όλοι ξανά όρθιοι. Όλοι ξανά να χειροκροτάνε.
Όπως θα σου κάνουν αύριο.
Στις 2 Σεπτεμβρίου πέθανε η πιο Μεγάλη σχολή Ελληνικής μουσικής. Αλλά δεν πεθαίνει μια τέτοια σχολή.
Λέμε μόνο «ευχαριστώ» για όσα μας χάρισες.
Απλά προστέθηκε ακόμα μια μέρα στο ημερολόγιο που θα σε θυμόμαστε έντονα.
Είσαι οι ρίζες μου Μεγάλε.
Είσαι ογκόλιθος για όλους.
